Ollos Verdes - Parede da Ventureira. Encoro do Eume. 27 de setembro de 2009.

Pidal - Cainejo - Picu Urriellu. 12 de setembro de 2009.

Lago de Luna - Peñas del Prado. 10 de setembro de 2009.

Espolón Norte - Peña Santa de Castilla. 5 de setembro de 2009

Mundi e máis eu queríamos probarnos antes de tentar a Pidal-Cainejo no Urriellu, así que escollimos esta vía para practica-la nosa técnica e ver que tal actuábamos en cordada. -A verdade é que, visto con perspectiva, non era esta a actividade máis recomendable como preparatoria-.
Inexperiencia e gañas a partes iguais, convertiron esta nosa primeira escalada en estilo clásico nunha imprevista aventura nocturna ...

Pero é millor que sexa Mundi quen a relate, tal e como xa fixo no CAIRN nº 54 do Club Alpino Ourensán:

Aventuras e desventuras de Parkinson & Cía no Espolón Norte do “Peña Santa de Castilla”

Por Mundi

Ás oito da mañá saíron. Nós ben os vimos. Cas súas cordas e os seus flamantes cacharros que mercaran de oferta. Quizás non tan de oferta, a xulgar polos prezos que das etiquetas aínda colgaban dos empotradores.

Non ían sós. Outros catorce camiñaban ó seu carón, en salvaxe compaña, coma os feros corvos de Xaias.

A calquera hora separáronse dos outros. E alí estaba o espolón. Nós ben os vimos, de fronte a parede. As súas miradas oscilaban entre o papel que un sacaba do peto e o farallón. A mirada dun brillaba de ilusión. A do outro só reflectía o medo na súa máxima expresión.

“Se fasedes o primeiro longo, seguro que finades a vía” escoitamos que lles dixeran no grupo. E tamén cremos entender, que un deles preguntaba ca voz tremendo: “E logo, a ruta non ten escape?”

Ben certo que non o tiña.

[Engadimos un breve paréntesis para meter o comentario de quen leu o texto antes da súa publicación:

“¡Como te tiras da moto, meu! ¡como que non había escape, nin que fose un K2 extraplomado jajajaja!]

Ben certo que non o tiña. Polo menos sen perder parte do material que tantos cartiños lles custaran. Estes xa lles penduraban dos arneses. Brillantes algúns. Outros con cores de ledicia: vermellos, verdes, marelos, violados...

Xa levaban un bo rato. E seguían a virar dun lado ao outro da parede.

Ó fin, onde remataba un neveiro e comezaba unha fenda dispuxéronse a subir.

O da ilusión na mirada, abriu o primeiro longo. Atopou varios cravos na reunión pero aínda así reforzouna con algún cacharro... “Non se trata de ir con presas” dixera, “o que temos é que ensaiar a meter....”

E foi certo que ensaiaron, ou iso cremos, polo tempo que empregaron.

Comezou o outro o segundo longo. “Non o vexo, compañeiro”, dicía, “Que me caio” berraba. “Tes aí un cordino todo podre ”contestoulle o outro. “Agárrate sen vergoña” rematou. Ou quizais quixo dicir: “Agárrete, senvergoña” .

E así, con mal pé, peor man e pésimo ollo, foi tirando cara arriba. Por un diedro ou cheminea, cremos que ían. Cando por fin saíu a unha zona algo máis a vista puidemos contemplar o espectáculo: tremíalle a voz, tremíanlle as maos e as pernas, e ata a campaíña na gorxa. Miraba cara a ancha fenda. Sacaba toda a chatarrada e probaba un a un. E ningún lle valía. Con movementos nerviosos da cachola, ía á procura doutra fisura e repetía a operación... Nunha fisura que abarcaba toda-las medidas, collía todo, sacaba un por un todo-los cacharros, e nada lle valía. Sacaba os “amigos” e obtiña o mesmo resultado. Meteuse máis ao fondo na fenda e continuou a progresar, usando de empotrador natural, ás veces a mochila, ás veces o nariz, que o mozo non é que a teña grande, que va, o que ten é a cara recollida para dentro.

Ao carón dun resalte, cos nervios a punto de estoupar, montou a reunión coma puido. Un anel arredor dun pequeno resalte.

Chegou o seu compañeiro, cambiaron o material e saíu sen sequera toca-la reunión. Se cadra, non lle daba moita seguridade.

O seguinte longo, viraba polo espolón cara á esquerda, ata unha cómoda terraziña, xa ao outro lado da cresta. Aí perdéronse de vista, coma xa acontecera no primeiro longo. Pero ademais, tampouco se escoitaban.

O de arriba montou e gritou: “Reunión” O de embaixo non se coscou de nada. Só sentía que a corda deixara de correr. O de arriba seguiu berrando. Nada. Comezou a tirar das cordas. O outro tamén comezou a gritar. Ninguén lle respondía. Foille dando corda sempre sen deixala libre. Colleu o chiflo e asubiou, mentres seguía a lle dar corda polo reverso. Rematouse a corda. Metido naquela “ornaciña” que tiña por reunión, seguía a nota-los tiróns. Con moito medo liberou a corda. Sen se liberar da reunión estivo a espreita. De cando en vez berraba ou sopraba do chiflo. O paso para saír, non o vía nin con lupa.

Pola súa parte, dende arriba, xa estaba a corda pasada pola placa e o colega do do parkinson, comezaba a chupar. Tamén berrou, e usou o chiflo. Quizais o outro se podería ter decatado, se non anduvera a procura dun pitillo na mochila. Fumouno en tres caladas, e tirou para arriba sen saber se estaba asegurado ou o seu compañeiro estaba a recoller corda.

E polo que nos, dende as nosas escobas, puidemos mirar, eses foron todos-los problemas que tiveron na trepada.

Seguíronse a turnar nos longos, cumprindo todos-los protocolos na progresión. Mirar ben para o cacharro antes de metelo, e limpar a fenda para así non manchar a flamante ferralla. O típico.

O que lles quedaba non era difícil. Algunhas zonas máis sucias ou rotas, obrigounos a buscar pasos que ao mellor non se correspondían co libro de ruta.

Tamén foron amables no tempo que lles adicaron a sacar do peto o croquis, para tratar de ve-lo itinerario.

No último longo, decatáronse de que se lles ía a luz. Todo o día á sombra, fíxolles perder un pouco a noción do tempo.

“No pasa na’”, escoitamos-lles dicir. E a partir dese intre todo foi unha aloucada carreira para recoller, gardar as cordas na mochila, saír pitando para o cumio... e unha vez alí, coma gatos nunha árbore....

Baixaron, destreparon, volveron a trepar. Fundidos ao carón dunha pedra, matinando en vivaquear. Un tirado no chan. O outro que se apoia na pedra e ve unha anela toda enferruxada...

E atoparon, ou se lles pousou baixo os pés a canal estreita. (fixeron algunha chamada polo móbil que quizais lles axudou) E foron tamén atopando os descolgues e destrepando. Un sempre ía o primeiro e dicíalle ao o outro onde poñer pés e mans. A lúa iluminaba todos os montes ao redor pero nesa canal, e nesa hora parecía que nunca houbera máis claridade que a débil luz das súas frontais. Quizais foi iso, o que lle permitiu ao último destrepar por sitios nos que a escuridade ocultaba a tremenda galleta que podíase meter.

Por fin chegaron á pedreira e ao camiño. A lúa iluminou seus pasos, que xa se sabe, Deus aperta pero non afoga, e as baterías da luz de pilas non duran eternamente.

Sobre as catro da mañá chegaron onde os seus compañeiros. Estes xa decidiran trocar o paseo do día seguinte, por repetir a subida ao Peña Santa de Castilla, a levarlles o almorzo...